เรือรักกระดาษ

        ...เมื่อเป็นดังนั้นดิฉันจึงลองจับส่วนหัวและท้ายเรือดึงคลายออกคืนเป็นแผ่นกระดาษปกติขนาดเท่าหนึ่งทบ ทาบฝ่ามือลูบรอยยับไปเรื่อยๆ จนเรียบแล้วบรรจงพับเฉียงทบจากมุมหนึ่งไปหาอีกปลายมุมหนึ่ง ปากก็เจื้อยแจ้วเล่าเรื่องที่คุณแม่สอนพับกระดาษเล่นแต่สมัยยังเด็กยังเล็กเอาตามเท่าจำได้… 

        พับทบซ้ายทบขวาจีบมุมเข้าหากันแล้วดึงให้ช่วงท้องพองลม ส่วนปีกทั้งสองข้างก็กระตุกกางออกพึบ จากเรือกลายมาเป็นเจ้านกกระดาษตัวน้อยอยู่บนฝ่ามือ
        “คุณแม่หนูท่านว่า พับนกเล่นไม่สนุกเหมือนพับเรือหรอกค่ะ” 
นายแม่มองเจ้านกน้อยบนฝ่ามือดิฉัน 

        “ที่บ้านหนู เรือมันลอยน้ำในบึงหลังบ้านได้เอง แต่นกกระดาษมันบินไม่ได้ค่ะ”
พลันเจ้านกกระดาษในฝ่ามือก็เริ่มมีชีวิตชีวิน ขยับปีกกระพือพึบ ลอยขึ้นจากฝ่ามือ แล้วมันก็ขยับแผงคอเขย่งตัวโผบินขึ้นไปบนนภากาศ กลายเป็นนกมีจิตใจขึ้นมาจริงๆ 

        นายแม่มองมันเริงโลดไปสู่ท้องฟ้าอันไพศาล ขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ก็ไม่เอ่ยปากว่ากระไร
ถ้าที่นี่เป็นมิติความจริงคงทำเช่นนี้ไม่ได้แน่ 

        ความตายในมิตินี้เป็นแค่จำอวด คนตายไปแล้วจะไม่สามารถมาปรากฏให้คนเป็นเห็นได้อีก หรือที่ทางพุทธเรียกว่า ‘อายตนะภายใน’ (ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ) 

        ดั่งว่าสัญญาณถูกตัดขาด 
มิติหลังความตายเป็นมิติที่ไม่สามารถสื่อสารกับมิติคนเป็นๆ ได้อีกแล้ว ฉะนั้นเรือกระดาษที่มาลอยแล่นอยู่ในบึงทุกวันจึงอาจมีนัยเป็นสิ่งเชื่อมโยงระหว่างมิติกับมิติกระมัง 

        ดิฉันพยายามอธิบายเท่าที่โลกทัศน์อันน้อยนิดของตนเข้าใจ